Menu Sluiten

Haar korte rok zit strak, haar T-shirt laat haar rondingen zien. Veel rondingen. Netkousen om haar mollige benen. Ze is helemaal in het zwart, inclusief haar kapsel en make-up. Alleen haar lakschoenen zijn knalrood. Daar staat iemand. Op het feest waar we beiden zijn trekt ze veel aandacht. Dat zoekt ze zeker, denk ik jaloers. Maar nee, deze vrouw is wie ze is. Ik voel me ter plekke krimpen. Ik spreek haar niet. Haar betovering houdt mij in haar greep.

Ook zo benijdenswaardig: voetballers die vertellen dat ze een geweldige wedstrijd hebben gespeeld. Geen spoortje onzekerheid. Dat dacht ik tot ik hoorde dat er geen enkele topvoetballer openlijk homoseksueel is. Statistisch is er veel mogelijk, maar waarschijnlijk zijn er veel voetballers die niet uit de kast durven te komen. Zit er dan toch een deuk in het zelfvertrouwen bij mannelijke voetballers? Bij voetbalsters is het al decennia helder dat er veel lesbisch zijn.  Vrouwen vertellen vaak minder makkelijk hoe goed ze zijn, is mijn ervaring. Iedereen heeft terreinen in zijn leven waarin hij vol vertrouwen opereert en gebieden waar hij op de goedkeuring van anderen wacht voordat hij zichzelf laat zien. En daar kan je een leven lang op wachten.
Zelfvertrouwen heb je nooit genoeg.
Trump komt over als een man met teveel aan zelfvertrouwen. Hij lijkt zich niets aan te trekken van andermans mening. Hij legt de schuld gewoon bij een ander. Hij wordt vaak boos en vecht verbaal wat af. Dat zijn signalen van een gebrek aan zelfvertrouwen. Hij bouwt muren. Die om zijn hart staat stevig, nu die aan de grens met Mexico nog. Met vertrouwen in jezelf, gun je een ander de hele wereld. Daar wordt je een beter mens van.

Jaren later ontmoet ik haar weer, die vrouw met haar rondingen. Ik herken direct haar krachtige uitstraling. Zij ziet me niet. Ik spreek haar aan. We raken aan de praat. Ik vertel over mijn praktijk als healer en reader. Dat zou ze ook wel willen, maar ze vindt het wel eng. Ik denk dat ze een grapje maakt. Ze kijkt alleen zo serieus.