De koetsier zweept de paarden op die met moeite de wagen vooruit trekken over de modderige paden. De houten wielen zakken weg in de drassige bodem. De koetsier voert een groep boeren aan die hun paard en wagen door het bos mennen. Ze naderen hun bestemming: een groep vrouwen in witte gewaden.

“Teringwijven”, schreeuwt de koetsier

“Jullie bederven de oogst met je rare spreuken en vervloekingen”. De boeren vallen hem bij. “Door jullie staat het graan te rotten”, roept er één. Honden jagen gillende vrouwen op, die proberen te vluchten. Ik beland op een kar, versuft door de toverdrank. Gewond door hondenbeten en zweepslagen vraag ik me af wat ik gedaan heb. Ik heb een groep mensen  in levensgevaar gebracht met onze spirituele activiteiten. We eerden de godinnen van het gewas en van de oogst om de teelt te beschermen. Ik zag het gevaar van de boeren niet, maar had ik als leider niet beter moeten weten? Ik bloed langzaam leeg. Op die avond is het mijn lot om als 20 jarige de aarde te verlaten. Het is zo’n 500 jaar geleden en het had een mooie avond kunnen zijn.

Het is 2019 en ik ben voorzitter  van Happiness4all in Wageningen.

Ik zet me in om spiritualiteit in de omgeving verder tot bloei te brengen. Om geluk te verspreiden. Ik word er zelf in elk geval gelukkig van. Er zijn momenten dat ik me in een flits van angst afvraag of dit wel goed afloopt. Maak ik dezelfde fout als toen? De tijd is veranderd en mijn aanpak ook. Ik laat het verleden achter me en mijn bestemming leidt me naar dezelfde rol als toen, 500 jaar geleden. Dat is onvermijdbaar en heel gelukkig. Ik ben alleen nog bang voor honden.